דער גרויסער ייִדישער פּאָעט יעקבֿ גלאַטשיין האָט אָנגעשריבן זײַן טרויעריק ליד „אַ גוטע נאַכט וועלט‟ אין 1938, בעת ער איז געפֿאָרן אויף אַ רײַזע קיין פּוילן. דאָס ליד איז באַקאַנט פֿאַר זײַן בייזן טאָן, וואָס וועבט צונויף אַ שאַרפֿע קריטיק פֿון דער דעמאָלטיקער פּאָליטיק מיט אַ כּמעט־מיסטישער נבֿואה אויף די גרויליקע געשעענישן פֿון די קומענדיקע אַכט יאָר. זײַן ביטערע, אַפֿילו סאַרקאַסטישע, שורה „גיי איך צוריק אין געטאָ‟ באַקומט גאָר אַן אַנדער טעם נאָך דער צווייטער וועלט־מלחמה.
15 יאָר שפּעטער, אין 1955, האָט דער פּאָעט און קריטיקער אַבֿרהם טאַבאַטשניק געמאַכט אַן אינטערוויו מיט יעקבֿ גלאַטשטיין אין צענטראַל־פּאַרק אין ניו־יאָרק, אין וועלכן גלאַטשטיין האָט פֿאָרגעלייענט זײַנע לידער. די רעקאָרדירונג פֿונעם ליד אויבן קומט פֿון אָט דעם אינטערוויו. דעם פֿילם האָט צונויפֿגעשטעלט ד׳׳ר דובֿ־בער קערלער.
בשעתן זעלביקן אינטערוויו האָט גלאַטשטיין אויסגעדריקט זײַן מיינונג וועגן דעם באַטײַט פֿון דער ייִדישער פּאָעזיע נאָכן חורבן. בעת מײַן צײַט ווי אַ סטיפּענדיאַנט בײַם „ייִדישן ביכער־צענטער‟, וווּ איך האָב דיגיטאַליזירט די רעקאָרדירונג פֿונעם אינטערוויו, האָב איך געשאַפֿן אַ פֿילם מיט ענגלישע אונטערקעפּלעך צו באַגלייטן גלאַטשטיינס דערקלערונג. אָט קען מען זען דעם פֿילם:
Click here for the rest of the article...