ליבער ג־ט,
איך שטיי פֿאַר דײַן געריכט און בעט:
זײַ ניט שטרענג, דו ביסט דאָך ג־ט.
איך בין אַ ייִדישער פּאָעט,
זעלטן שײַנט די זון אַרײַן צו מיר
און וואַרעמט.
פֿון אַלטן שניט בין איך, ג־ט מײַנער,
פֿון אַלטן שניט —
אַן ערלעכע ייִדישע טאָכטער,
אַ מענטש מיט האַרץ און מיט געפֿיל.
לאָז מיר זיך אָנוואַרעמען אין גן־עדן,
אין גיהנום בין איך שוין געווען…
גיב מיר אַ ביסעלע פֿרייד,
כ׳בעט נישט קיין סך, ג־טעניו,
די קלענסטע מאָס.
שענק מיר אַ ביסל ליכט,
דעם לעצטן שטראַל, אַ פֿונק פֿון האָפֿן.
איך גלויב אין דיר, מײַן ג־ט,
וועסט ניט פֿאַרגעסן אַ ייִדישן פּאָעט,
איך גלויב…