איך וויל אייך דערציילן איבער א דערפארונג וואס איך האב געהאט אמאל, ווען א נאנטער ידיד, א חסידישער איד, האט מיך געלאדן איך זאל קומען מיט אים זען א מאטש פון „אייז־האקי” (ice hockey) וואו רוסישע סטודענטן וועלן שפילן קעגן אמעריקאנער. כאטש איך פארשטיי נישט די תקנות פון ספארטס גלייב איך אז נאך די הונדערט און צוואנציג וועט מען מיך פרעגן אין הימל צי איך האב כאטש געזען אמאל ווי די קינדער פון אדם און חווה שפילן זיך אויף דער וועלט, און צי איך האב בכלל פרובירט צו באקענען די פילפארביגקייט פון דער מענטשהייט, ובכן האב איך זיך ארויפגעכאפט אויף דער געלעגנהייט און איך בין ארויס צוזאמען מיט יענעם צו זען דעם מאטש.
וויבאלד ס’איז געווען פאר מיר דאס ערשטע מאל ביי אזא שפיל, האט מיר יענער דערקלערט די כללים כדי איך זאל פארשטיין וואס איך זע. יענער אליין איז געקומען צו פארן מיט דעם פולן חסידישן לבוש און ער האט באטראכט דעם ספארט מיט אן ערנסטקייט, זייענדיג א טייל פון דער מענטשליכער פילפארביגקייט. איך האב זיך מתחילה געפילט אביסל מאדנע, ווי כאילו מיין חסידישער אויסזען וואלט זיך קיינמאל נישט געקענט צופאסן צו דער ארטיגער לעבנס־לוסט, אבער איך האב פארט פרובירט צו ווערן אויסגעמישט מיט דער מאסע פון הונדערטער מענטשן ארום מיר.
Click here for the rest of the article...