פֿרעגסט: וואָס וועט בלײַבן?
גאָרנישט מיט אַלץ:
צוקער — אַ זשמעניע.
מיט אַ צענדליק פּוד זאַלץ.
אפֿשר די שטערן,
קאָן זײַן אויך דער בוים,
כּל־זמן ניט צעשטערט איז.
דאָס האַרץ.
פֿון דײַן טרוים.
און כ׳גלייב ס׳וועט אויך בלײַבן.
דײַן לויטער געזאַנג.
ס׳פֿאַרוויגט און וועקט־אויף,
יאָמערט־אויס דער וועלטס דאַנק.
פֿאַר אַלץ וואָס געווען איז,
פאַר אַלץ וואָס ט’געמעגט.
זײַן גליקלעכער, שענער,
פֿאַרקנסט מיט אַ צוועק.
מ׳פֿרעגט: וואָס וועט בלײַבן?
אַוודאי דײַן קול —
דײַן ליכטיקער גאָב.
און דײַן הייליקער עול.
און ס׳איז גאָרניט קיין גאָרנישט,
הגם נאָך ניט אַלץ…
טרערן מיט צוקער,
געלעכטער מיט זאַלץ…