דער „פֿאָרווערטס‟ האָט לעצטנס אָנגעהויבן דרוקן אין וואָכנדיקע המשכים דעם ראָמאַן, „יאַנקל און לאה‟, וועגן אַ ייִדיש־רעדנדיקן ישיבֿה־בחור און זײַן מיידל אין ברוקלין בײַם סוף 20סטן יאָרהונדערט. דאָס איז דאָס ערשטע מאָל וואָס „יאַנקל און לאה‟ ווערט פּובליקירט אין אַ צײַטשריפֿט.
דער מחבר, שמעון ישׂראל פֿויערמאַן, האָט אָנגעשריבן דעם אָריגינאַל אויף ענגליש און פּערל טייטלבויםהאָט אים איבערגעזעצט אויף ייִדיש.
צו לייענען דעם פֿריִערדיקן קאַפּיטל, קוועטשט דאָ:
און אַזױ, נאָך אַ קורצן אױבנאױפֿיקן שמועס האָט מען אַראַנזשירט אַ טרעפֿונג. ער האָט געזאָלט זיך טרעפֿן מיט אַ לאה שפּילמאַן (ער האָט דאָס פֿאַרשריבן אין זײַן באַשטעלונג־ביכעלע), טאָכטער פֿון אײב און העלען שפּילמאַן, פּליטים פֿון דער אַלטער הײם וואָס וווינען איצט אין איסט פֿלעטבוש. „אַ באַשטעלונג‟ איז װי יאַנקלס ראָש־ישיבֿה פֿלעגט דאָס רופֿן — קײנמאָל נישט קײן ראַנדקע. אַ בן־תּורה גײט נישט אױף קײן ראַנדקעס.
מיט צװײ טעג שפּעטער האָט יאַנקל געהאַלטן אין דער האַנט אַ שטיקל פּאַפּיר אױף װעלכן ער האָט פֿאַרשריבן איר אַדרעס. עס איז געװען מוצאי־שבת, גלײַך נאָך שבת, און יאַנקל האָט געבאָרגט זײַן חבֿרס אױטאָ — אַ ביויִק פֿורגאָן־אױטאָ מיט פֿעטע פֿלעקן אױפֿן באַציִעכץ פֿון די געזעסן, און מיט נױט־קאַבלען אין באַגאַזשניק. יאַנקל האָט זיך געפֿילט נאַריש פֿירנדיק דעם גיגאַנט, אָבער ס׳איז געװען בעסער װי פֿאָרן מיטן אױטאָבוס. דער אויטאָ האָט זײ באַשיצט פֿון דער קעלט און פֿונעם רעגן, און זײ האָבן געקענט צופֿאָרן צום באַקאַנטן מילכיקן רעסטאָראַן אין פֿלעטבוש — „װײַסעס‟, אָדער אין אַן אַנדער אָרט אױף טײ. „מע קען מיר מוחל זײַן פֿאַר פֿירן אַזאַ מין אױטאָ,‟ האָט יאַנקל זיך געפּרוּווט באַרויִקן װען ער האָט פֿאַרקנעפּלט זײַן רעקל און איז אַרױפֿגעגאַנגען אױף די טרעפּ אַ קװעטש צו טאָן דאָס גלעקל.
Click here for the rest of the article...