מיין שטילער יום העצמאות

יום העצמאות, דער טאג ווען מדינת ישראל פייערט איר אומאפהענגיגקייט, פלעגט ביי מיר אויפברענגען געמישטע געפילן. פון איין זייט, איז שווער זיך נישט וויסנדיג צו מאכן פונעם פאקט וואס ארץ ישראל איז צוריקגעקומען צו אידישע הענט. פון דער צווייטער זייט, ליגט מיר טיף אין באוואוסטזיין באגראבן דער חרדישער פערספעקטיוו וועגן די „ציונים‟ און די „מדינה‟ — די סעקולערע רעגירונג, די „ילדי תימן‟, די אנטי־דת גזירות פון די בראשית־יארן ווען מדינת ישראל איז געגרינדעט געווארן, און אזוי ווייטער מיט’ן גאנצן פעקל קריטיק און קללות אויף דער „מדינת שמד‟.

צווישן אונז גערעדט: ביידע זענען אמת. ארץ ישראל איז אומגעקערט געווארן צו אידן און אידן האבן זיך אומגעקערט צו ארץ ישראל. דאס איז א פאקט. מ’קען זאגן אז ס’איז „מעשה שטן‟, אבער סתם אוועקמאכן מיט דער האנט איז נישט שייך. „עפעס‟ — און טאקע א גרויסער עפעס — איז דא געשען.

ס’איז אבער אויך אמת, אז די ערשטע דורות פון ציונים, אריינגערעכנט די מיט וועלכע די מאדערנע ישראל איז געגרינדעט געווארן, זענען געווען לינקע, אנטי־רעליגיעזע מענטשן. דת און דתיים האבן די ערשטע פירערס פון ישראל געשטאכן אין די אויגן, און זיי האבן פרובירט שטערן און דערשטיקן רעליגיע וואו ס’איז נאר מעגליך געווען. מ’קען זאגן אז יענע זענען געווען פארנארט, פארדרייט; אז שיבת ציון קומט מיט יסורים, און אז יעדער מענטש וואס האט דעמאלט געוואוינט אין ישראל האט פארט געהאט פאר זיך די ברירה זיך קעגנצושטעלן דעם ווינט פון דער גאס און פארבלייבן פרום.