דער „פֿאָרווערטס‟ האָט לעצטנס אָנגעהויבן דרוקן אין וואָכנדיקע המשכים דעם ראָמאַן, „יאַנקל און לאה‟, וועגן אַ ייִדיש־רעדנדיקן ישיבֿה־בחור און זײַן מיידל אין ברוקלין בײַם סוף 20סטן יאָרהונדערט. דאָס איז דאָס ערשטע מאָל וואָס „יאַנקל און לאה‟ ווערט פּובליקירט אין אַ צײַטשריפֿט.
דער מחבר, שמעון ישׂראל פֿויערמאַן, האָט אָנגעשריבן דעם אָריגינאַל אויף ענגליש און פּערל טייטלבויםהאָט אים איבערגעזעצט אויף ייִדיש.
צו לייענען דעם פֿריִערדיקן קאַפּיטל, קוועטשט דאָ:
ער האָט דעם נישט־ייִדיש מיידל װידער באַדאַנקט און איז גיך אַרױס פֿון קראָם.
װען ער איז אַרױף אין זײַן צימער האָט ער זיך אָפּגעגעבן אַ שטיקל חשבון־הנפֿש. ער איז שוין זיכער אַן אַלטער בחור — אָדער װײַל ער האָט נאָך נישט באַגעגנט זײַן באַשערטע, אָדער װײַל עפּעס איז דער מער מיט אים. ער איז טאַקע אַ שטיקל בקי אין גמרא און איז דער ייִנגסטער אין גאַנץ ברוקלין צו לערנען אַ שיעור פֿון מועד קתּן מיט מענער אין די פֿערציקער און פֿופֿציקער. פֿון דער נאַטור איז ער אָבער אַן אומגליקלעכער מרוק װאָס פֿאַרשפּרײט מערסטנס אומעט.
איצט האָט אַ מײדל אַרױסגעװיזן צו אים אינטערעס, און ער? וויל ער זי? און אפֿשר איז זי גאָר פֿאַראינטערעסירט בלויז אין זיך אַלײן; זי װיל פּשוט װיסן צי זי קען צוציִען אַ מאַן? דאָס פֿאַרשטייט ער דווקא יאָ. אָבער ער גייט דאָך שוין אַרויס מיט איר, איז דאָס נישט גענוג? װאָס נאָך דאַרף זי? ס׳האָט זיך אים געדאַכט (כאָטש אין האַרצן האָט ער געוווּסט אַז ס׳איז נישט אַזוי), אַז פֿרױען ווילן בלויז אָפּטאָן סאַדיסטישע שטיק כּדי אַרױסצוהײבן די אומבאַהאָלפֿנקײט פֿון די מענער.
Click here for the rest of the article...