איך בין נישט אלט, כ’בין נאך א קינד, אומערפארן און אומזיכער, אבער פארט עלטער ווי פריער, מיט אפאר יאר עלטער, און שוין זע איך ווי מיין וועלט טוישט זיך. דאס וואסער אינעם טייך האט מער נישט דעם זעלבן עפעקט, און די וואלקן אין הימל זינגען מער נישט קיין ליד. די וועלט האט אמאל געהאט א שיינעם גלאנץ, די ביימער האבן געאטעמט מיט אידעאליזם, און די בערג האבן געשושקעט גרויסע חלומות. מיר האט זיך געדאכט ווי די וועלט איז פארטונקען אין אן אוניווערסאלן טרוים וואס איז מער אמת ווי סיי וועלכע טעארעטישע רעאליטעט.
נאר צוביסלעך צעקריכט מיר יענע אידעאליסטישע וועלט פון די פינגער און זי ווערט מיר פארשוואונדן. די סיבה צו דער ענדערונג איז נישט קיין ביאלאגישער, ס’איז נישט די אינערליכע הארמאנען וועלכע ברענגען אין מיר דעם טויש, נאר די ערפארונגען פונעם לעבן וועלכע ברענגען אלץ נייע אנערקענונגען. איך האב ליב געהאט די וועלט, וויבאלד איך האב געגלייבט אז זי איז פאר מיר אומבאגרעניצט. איך האב געהאט גרויסע חלומות, ווייל איך האב נאכנישט געהאט דערלעבט צו זען ווי זיי פארגייען אין רויך.
אויפן פלאץ פונעם אידעאליזם קומט איצט א ייאוש, נאר אפילו דער ייאוש איז נישט דער זעלבער ווי אמאל ווייל כ’האב מער נישט קיין ליד וואס זאל אויסדרוקן דעם ייאוש, און מיר בלייבט נאר איבער צו בענקען נאך עפעס וואס איך קען נישט דערגיין וואס דאס איז געווען. איך בין מוחל די דערגרייכונג פונעם חלום, די רעאליזירונג פונעם אידעאליזם, איך וויל נישט מער ווי דאס חלומ’ען גופא, דער אידעאליזם אליין, נאר אפילו דאס קען איך נישט דערשפירן. איך פיל מער נישט דעם פייער וואס האט אמאל ארומגענומען מיינע נעכט, און איך פיל מער נישט ווי א בת-קול הייסט מיר עפעס טון.
Click here for the rest of the article...