מיט עטלעכע חדשים צוריק האָבן מיר געבעטן אונדזערע לייענער — סײַ פֿונעם ייִדישן פֿאָרווערטס, סײַ פֿונעם ענגלישן — איר זאָלט אונדז צושיקן אַ פֿאָטאָגראַפֿיע און באַשרײַבונג פֿון אײַער באַליבטסטער ירושה־זאַך. דער אָפּרוף איז געווען אַן ענטוזיאַסטישער. אָנהייבנדיק די ערשטע וואָך אין מײַ, דעם חודש געווידמעט דער ייִדישער אַמעריקאַנער קולטור־ירושה, שטעלן מיר יעדן טאָג אַרויף איינע פֿון די ירושה־מעשׂיות.
דורך די אַלע חפֿצים וועט איר זיך אַ ביסל דערוויסן וועגן די אינטערעסאַנטע משפּחה־געשיכטעס פֿון אונדזערע לייענער, און במילא זיך באַקענען מיט געוויסע אַספּעקטן פֿון דער ייִדישער קולטור־געשיכטע פֿון אַ מער פּערזענלעכן קוקווינקל.
בילד פֿונעם טאַטן, אַ פֿאָרווערטס־זעצער
פֿון באַרבאַראַ לאַנג (פּוינסיאַנע, פֿלאָרידע)
מײַן טאַטע, אירווינג סעגאַל, איז געווען אַ זעצער בײַם „פֿאָרווערטס‟. ער האָט שטענדיק גערעדט מיט וואַרעמקייט וועגן יענע יאָרן.
דאָס בילד האָט מען מסתּמא אַראָפּגענומען אין די סוף 1930ער יאָרן. איך האָב דאָס בילד שטאַרק ליב, ניט געקוקט אויף דעם, וואָס די קוואַליטעט איז ניט פּערפֿעקט. עס שילדערט דעם טאַטן בײַ דער אַרבעט (רעכטס, מיט אַ ווײַס העמד און ברילן). ער האָט אונדז אַ סך דערציילט וועגן יענע יאָרן און האָט ווײַטער געלייענט דעם „פֿאָרווערטס‟ במשך פֿון לאַנגע יאָרן.
בײַ אַ סך מענטשן איז אַ טײַערע ירושה־זאַך עפּעס פֿון זילבער, צירונג אָדער אַנדערע אוצרות. בײַ מיר איז עס דאָס בילד.