א.
איינמאָל איז אַ קו געגאַנגען שפּאַצירן. געגאַנגען און געגאַנגען און גראָז געגעסן, ביז זי האָט דעם וועג אַהיים פֿאַרגעסן. הייבט זי אויף די אויגן און זעט, אַז עס איז שוין נאַכט און זי שטייט אין מיטן וואַלד. דערשרעקט זיך די קו און וויינט:
„מו, מו, מו! פֿינטצער איז מיר!
וויי איז מיר, וואָס וועט מײַן קעלבעלע טאָן?
מו, מו, מו!‟
האָט עס דערהערט די קליינע קוקאַווע, איז זי געקומען צו פֿליִען און צו דער קו אַזוי געזאָגט:
„נאַרישע קו, וואָס וויינסטו? איך וועל דיר דעם וועג ווײַזן. קום מיט מיר!‟
„אַ דאַנק, אַ דאַנק דיר גוטער פֿויגל!‟ האָט די קו זיך דערפֿרייט, „לאַנג לעבן זאָלסטו!‟
Click here for the rest of the article...