דער „פֿאָרווערטס‟ האָט לעצטנס אָנגעהויבן דרוקן אין וואָכנדיקע המשכים דעם ראָמאַן, „יאַנקל און לאה‟, וועגן אַ ייִדיש־רעדנדיקן ישיבֿה־בחור און זײַן מיידל אין ברוקלין בײַם סוף 20סטן יאָרהונדערט. דאָס איז דאָס ערשטע מאָל וואָס „יאַנקל און לאה‟ ווערט פּובליקירט אין אַ צײַטשריפֿט.
דער מחבר, שמעון ישׂראל פֿויערמאַן, האָט אָנגעשריבן דעם אָריגינאַל אויף ענגליש און פּערל טייטלבויםהאָט אים איבערגעזעצט אויף ייִדיש.
צו לייענען דעם פֿריִערדיקן קאַפּיטל, קוועטשט דאָ:
יאַנקל האָט זיך דערמאָנט צו עפֿענען דעם אױטאָ אױף לאהס זײַט. ס׳איז געװען מאָדנע; כאָטש דער אױטאָ איז געװען אַלט, איז עס גלײַכצײַטיק געװען פֿאָרגעשריטן פֿאַר זײַן צײַט. די טירן האָבן זיך פֿאַרשלאָסן און געעפֿנט עלעקטראָניש, אָבער דעם שאָפֿערס זײַט איז קאַליע געװאָרן.
אין יעדן פֿאַל, איז יאַנקל געװען נערװעז. עס האָט זיך אין אים אײַנגעגריבלט אַ געפֿיל סײַ פֿון שרעק סײַ פֿון דערװאַרטונג. ער האָט זיך קױם געקענט קאָנצענטרירן אױפֿן פֿירן דעם אױטאָ אין דעם קאַלטן רעגן. די פֿענצטער־װישערס האָבן זיך געראַנגלט מיט זײער אַרבעט, אָבער זײ זײַנען שױן געװען אָפּגענוצט און האָבן נישט געטױגט. אָנשטאָט אָפּצוּװישן די װינטשױב, האָבן זײַ זי פֿאַרשמירט מיט פּאַסמעס שמוץ.
„גאָטעניו! װי אַזױ קענסו זען?״ האָט לאה געזאָגט. „װילסט איך זאָל אַרױסגײן און אָפּרײניקן די װישערס? איך האָב אַ גוטן מיטל!”
דאָס האָט יאַנקלען אַ שטױס געטאָן. אַ פֿרױ װאָס האָט אַ מיטל אױף אָפּצורײניקן פֿענצטער־װישערס! ער האָט קױם געװוּסט װי אַזױ אַרײַנצושטעקן אַ שליסל אין אַ שלאָס. „ס׳איז נישט נייטיק, זײַ זיך ניט מטריח. איך קען זען גוט גענוג,״ האָט ער געזאָגט זאָרגנדיק זיך, אַז דאָס מײדל זאָל חלילה נישט אַרױסגײן און טאַקע פֿאַרריכטן זײַנע פֿענצטער־װישערס אינעם װינטער־רעגן.
Click here for the rest of the article...