ס׳איז שוין גרויסער טאָג אין ווילנע אויפֿן שולהויף. דער זונזייגער, אויפֿן ראַנד פֿון אַלטן ברונעם, ווײַזט עלף, און בײַם גאָון אין איבערשטיבל, וואָס שפּאַרט אָן מיט דער בלינדער וואַנט אויפֿן קלויז פֿון דער „חבֿרה־קדישא‟, זײַנען נאָך די לאָדן געשלאָסן.
דער אָטעם פֿון סוף־זומער טראָגט זיך, אין דער שטיקנדיקער לופֿט, מיט ווײַסע שפּינוועבס־פֿעדעמער. גויים רופֿן דאָס אָן „ווײַבערישער זומער‟, און ישיבֿה־בחורים פֿון שולהויף זאָגן, אַז דאָס זײַנען צעפֿליקטע זײַדענע ציצית פֿון צדיקים, וואָס זײַנען אומגעקומען אויף קידוש־השם. נאָך תּישעה־באָבֿ באַווײַזן זיי זיך און פֿליִען אַרום ביז הושענא־רבה; קלעפּן זיך אָן אַלעמענס פּנימער און דערמאָנען, אַז מע דאַרף תּשובֿה טאָן…
פֿון ערגעץ וווּ קומט צופֿליִען אַ פֿאַרבלאָנדזשעט פֿלעדערל, מיט רויט־ און געלב־געפֿלעקטע פֿליגעלעך, פֿלאַטערט אין דער הייסער לופֿט, קוקט זיך אַרום נאָך אַ צווײַגל גרינס, וווּ אָפּצורוען זיך און געפֿינט ניט. אויסער ציגלנע דעכער און שטויביקע טרעפּלעך פֿון קלויזן, אויסער קאַרניזן און מוראדיקע אײַזערנע ריגלעך פֿון קרעמלעך, אויסער רינשטאָקן און אָפּגוס פֿון דער קהלישער באָד און מיקוואָות, זעט עס דאָ גאָרנישט… טאָמער ווייניק — פֿאַרטשעפּעט עס זיך נאָך, מיט איין פֿליגעלע, אָן אַ זײַדענער צעפֿליקטער ציצה פֿון אַ קדוש, ס׳הייסט: קאַלטע רעגנס, טויט… גיט זיך דאָס פֿלעדערל אַ צאַפּל און אַ ריס אָפּ. אַנטלויפֿט דאָס פֿלעדערל וווּהין דער שוואַרצער פֿעפֿער וואַקסט. „פּלאַפּ־פּלאַפּ‟ — אַזוי פֿלאַטערט דאָס אַוועק. צוליב וואָס מאַכן זיך ביטער דאָס לעבן פֿאַר דער צײַט? אַז דער האַרבסט וועט אָנקומען, וועט מען דעמאָלט זאָרגן…
Click here for the rest of the article...