Quantcast
Channel: The Yiddish Daily Forward – Blogs – All
Viewing all 767 articles
Browse latest View live

ווידעאָ: שמעון גורעוויטש מיט זײַנע טעכטערלעך זינגען „זאָג ניט קיינמאָל‟

$
0
0

כאָטש זייער צאָל איז אַ סך קלענער ווי אין פֿאַרגאַנגענע דורות, ווערן קינדער נאָך אַלץ דערצויגן אין ייִדיש־רעדנדיקע היימען אין ווילנע. עטלעכע אָרטיקע משפּחות, איבערהויפּט די משפּחה גורעוויטש און זייערע קרובֿים, רעדן צווישן זיך אויף מאַמע־לשון.

ניט געקוקט אויף דעם, וואָס ער איז נאָך אַלץ רעלאַטיוו יונג, איז שמעון גורעוויטש שוין העכער 15 יאָר אַן אַקטיווער כּלל־טוער און פֿירער אין דער ליטווישער ייִדישער קהילה. אין זײַנע עפֿנטלעכע רעדעס, צי אויף ייִדיש, ליטוויש, רוסיש אָדער ענגליש, באַטאָנט ער אָפֿט די וויכטיקייט פֿון מאַמע־לשון ווי אַ טייל פֿון דער ייִדישער אידענטיטעט בכלל, און פֿון דער ווילנער ייִדישער אידענטיטעט בפֿרט.

אָט טרעטן אויף שמעון מיט זײַנע יונגע טעכטערלעך אויף זייער היימישן ליטווישן ייִדישן און זינגען צוזאַמען דעם פּאַרטיזאַנער הימען. די רעקאָרדירונג איז געמאַכט געוואָרן דורך אלי ראַבינאָוויטש, וואָס פֿאָרט איבער מיזרח־אייראָפּע און פֿילמירט ווי ייִדישע תּלמידים זינגען דאָס ליד. נאָך אַזעלכע פֿילמען קען מען זען אויף זײַן „יו־טוב‟־קאַנאַל.

כּדי זיך צו דערוויסן מער וועגן דער משפּחה גורעוויטש און דער ווילנער ייִדישער קהילה קען מען זען אַן אינטערוויווואָס קריסטאַ וויטני האָט געמאַכט מיט שמעונס ברודער יוליוס אויף דער „ייִדיש־וואָך.‟ דער אינטערוויו איז אַ טייל פֿונעם „פּראָיעקט פֿון געשיכטע בעל־פּה אויפֿן נאָמען פֿון דער משפּחה וועקסלער‟ בײַם „ייִדישן ביכער־צענטער.‟

Click here for the rest of the article...

שאַרפֿזיניקייט

$
0
0

ס׳איז דאָ אַ סוד


ס׳איז דאָ אַ סוד

וואָס מ׳טאָר אים ניט

אַנטפּלעקן

אין אים זיך טרעפֿן

אַלע אָנהייבן און עקן —
אַ שטילער סוד

וואָס ווייסט ניט פֿון קיין סוף


און ווויל איז דעם

וואָס אים דער סוד

טוט קלעקן

בעת וואַכקייטן

זיך ממש איבערפֿלעכטן
מיט רײַפֿע טיפֿקייטן

פֿון שלאָף


אַ וווּנדער

די וועלט איז פֿול מיט וווּנדער:

אַיעטווידער — באַזונדער,

און אויך צו־מאָל — צוזאַמען

מיט מער ווי טויזנט טעמען.

און ווער דאָס ניט באַוווּנדערט

פֿון ניסים זיך פֿאַרשטעלט,

איז גאָר אַ גרויסער וווּנדער

ווי ס׳האַלט אים אויס די וועלט.


איידעלע מאַטעריע


מע זאָגט דאָס ליד
איז אַ מאַטעריע

אַן איידעלע


נאָר וועדליק דיר
איז עס ווי דאָס געזאַנג

פֿון פֿייגעלע —


אַ פּשוטע, געוויינטלעכע מיסטעריע


אויף ניסים האַלט זיך אַלץ. 
סײַ תּוך, סײַ פּעריפֿעריע

און יעדן קלאַפּ פֿון האַרץ

דעם לעבנס אַרטילעריע


איז פּשוט צו באַנעמען

און באַוווּנדערן

בעת שטילן אונטערגאַנג,

בעת אויפֿגאַנג מונטערן 
 דאָס ליד איז אפֿשר טאַקע אַ מאַטעריע

כּל־זמן


איר קלאָרן גײַסט. 
אויפֿנעמען

ביסט אַ בריה


צי קאָן דער שפֿע־רבֿ

צי קאָן דער שפֿע־רבֿ
גאָר זײַן צו־מאָל אַ קללה

צי קאָנען בערג די מעכטיקע

פֿאַרשרײַען טיפֿע טאָלן

צי קאָן געזאַנג פֿאַרמעקן

לעבעדיקן שווײַגן

מיר דאַכט אַז ניט

ווײַל הינטער זיי טוט שטײַגן

פּראָסט פֿעסט דער נײַגער

פֿון דעם כּביכול

צו שטילקייט און צו ברכה

צו די קלאָרע נידער

אין וועלעכע זיך קאָכן

די עכטע זינגעוודיקע

לידער


שאַרפֿזיניקייט

קהלת אַ חכם בן מלך

דערצו אַ פּאָעט בן פּאָעט

אַלס יונג געווען זעלטן ווען פֿריילעך

אַלס זקן געלידלט ביז שפּעט

באַזונגען פֿאַרגאַנגענע ליבעס

ווי טועם ר’זאָל זײַן אויף דער צונג

דעם זכר פֿון לוסטיקע זליוועס,

אין יעדערער זליווע — אַ טונק.

נאָר יונגערהייט האָט ער געדאגהט

צו גרויס איז די וועלט
ער — צו קליין

אַזוי ט’ער זיך דאַן אויסגעטענהט

מיט ביטער פֿאַרדראָס און… מיט חן:

אַז אַלץ ווערט פאַרוואַנדלט

אין בלאָטע
פון אַלץ ווערט אַ גאָרנישט מיט נישט

נאָר שפּעטער שוין, אָן שום חרטה,

פֿאַרזוכט ער — אַ קרעפּל, אַ קניש…

דער דערוואַקסלינג ז׳געקומען

צום שׂכל

דורך ליבע און לוסט ר׳האָט דערקענט

אַז חכמה גראָד פּאָרט זיך מיט שמייכל

אַז צום שמייכל
די וועלט איז געווענדט.

אַ דיכטער, לאוו דווקא אַ נבֿיא,

זײַן שפֿע — געזאַנג און גענאָד —

אַ דאַנק דיר. קהלת בן דוד,

וואָס אַנטדעקט האָסט

פֿון הבֿל דעם סוד


נאַכט־געזאַנג

מאַך צו די אויגן,

קעגן נאַכט

און עפֿן אויף די ראיה

מיט איר באַוואָפֿנט

און באַוואַכט

מחדש זײַ די בריאה

און טאָמער קומען

טויבן ניט
צוריק צו־פֿליען

בענטש זייער פֿרײַען

פֿלי־אַוועק

צו נאַשן פֿרעמדע זריעה

און טו דערזען

די גאַנצע וועלט

דורך צוגעמאַכטע וויִעס

דעם וועג וואָס העלט

דעם טײַך וואָס קוועלט —
דערזע דעם גאָרן חיִות

און בענטש דעם חידוש

און די פּראַכט

דעם עקבערדיקן גלויבן

מאַך אויף די אויגן

קעגן נאַכט

די ראיה וועט שוין טויגן


דער לעצטער ייִדישער פּאָעט

איך האָב געזען דעם לעצטן ייִדישן פּאָעט
און זי האָט מיר דערציילט
אַז זי איז נאָך דערווײַל אינגאַנצן ניט בנימצא.
אַפֿילו אירע באָבע־זיידעס  —
נאָך אַלץ זיך ניט פּאָיאַוועט אויף דער וועלט,
הגם מע טוט זי שוין באַוויינען און באַקלאָגן,
אַמאָל מיט שבֿח, אַמאָל לשימצה.

איך האָב געקוקט איר אין די אויגן
און זי האָט מיר געזאָגט:
ס’וועט קומען נאָך אַמאָל די צײַט,
איך ווייס עס,
ווײַל ווי משיחס אייזל —
אויך מײַן אָנקומען צו אײַך
איז שוין פאַרגרייט מששת ימי בראשית.

זי האָט מיך וואַרעם צוגעדריקט
צו איר נאָך ניט געבאָרן האַרץ,
געזעגנט מיך לשלום,
און איך האָב גלײַך פאַרשטאַנען אַלץ,
ס’איז ווײַט נאָך ניט די צײַט

צו מאַכן אויף אונדז אַלעמען אַ מלא.

Click here for the rest of the article...

קרויט־שטרודל

$
0
0

שׂרה־רחל און איוו מאַכן אַ באַליבט מאכל פֿון דער אַלטער היים; זעט, ווי די טייג ווערט אַזוי דין, ס׳איז ממש דורכזיכטיק!

Click here for the rest of the article...

אוי, די קורצע פֿרײַטיקן!

$
0
0

ווינטער, פרייטאג נאכמיטאג. גאר אן אנגעצויגענער טאג. דער קורצער פרייטאג איז ממש א קללה ארויפגעווארפן אויף אונז, לעצט־מינוטיגע בעל הבית׳טעס. (אוודאי קיינמאל קיין ערגערס). נאך דערצו פאר די פון אונז קאריערע־פרויען וואס ארבעטן נאך פרייטאג אויך.

אקיי, איר זענט גערעכט. מיין ארבעט איז נישט פינקטליך אין דער קאריערע־קאטעגאריע, עס ברענגט פשוט ברויט צום טיש… און קינדער האב איך נישט. אבער עס איז מיר נאך אלץ אן אנגעצויגענער זמן. אפילו אויב, לאמיר זאגן, איך בין פון די מזלדיקע מענטשן וואס האבן א רוימערקע וואס רייניגט די פאדלאגע, דעם בית הכסא און אלע געשיר, איז דאס נאך אלץ זייער ווייניג צייט.

יא, איך ווייס מען קען אנהויבן מיט די הכנות שוין מיטוואך און דאנערשטאג און אפילו דינסטאג. וויפל מאל איך נעם זיך קאכן פון פריער, פאל איך אבער כסדר דורך. די טבע פון א מענטש איז זייער שווער צו טוישן און מיין געוואוינהייט איז אלעס צו טאן אין דער לעצטע מינוט. טראץ דעם וואס מיר אידן זענען למעלה מן הטבע איז נאך אלץ למעשה די געוואוינהייט זייער שווער ארויסצורייסן פון א מענטש. מען קען ארבעטן יארן דערויף און גארנישט אויפטאן.

קומט אן דער אנגעצויגענער פרייטאג און די נערוון ווערן מיר שיער נישט געפלאצט. ביז איך קום אן אהיים פון דער ארבעט איז שוין צוויי און א האלב שעה צום זמן. במשך פון דער צייט דארף אלץ שוין ווערן געקאכט און געבאקן, גערוימט און גערייניגט, און מע דארף נאך כאפן א הייסן שפּריץ אויך. עס איז פיזיש ממש נישט מעגליך. אבער ווי נישט ווי, צום סוף באווייזט מען אלץ ביים צווייטן גלאק אדער אמאל צו שקיעה. (אין די היימישע געגנטן ערב שבת קלינגט מען צוויי מאל א גלאק צו לאזן וויסן אז ס’איז צייט צו בענטשן ליכט.) עס איז אזוי ווי אין די אלטע צייטן ווען דער ביהמ״ק (בית־המיקדש) האט זיך על־פי־נס אויסגעשפרייט און דערביי געמאכט פלאץ פאר יעדן. אזוי געשעט מיט דעם קורצן פרייטאג. אבער דער דרוק וואס דאס לייגט אויף מיר, און איך בין זיכער אויף נאך א סך אידענעס, ספעציעל מאמעס פון קינדער, איז זייער א שווערע און אן אנגעצויגענע.

„יאסעלע, דבורה משכת, בריינדעלע, גייטס ארויס שפילן אז מאמי זאל קענען ענדיגן צוגרייטן אויף שבת!”

גייען די קינדער ארויס שפילן מיט שניי. מען מאכט א שניי מענטש און א שניי הייל ביז מ׳ווערט ממש פארפרוירן. לויפט מען אריין אין הויז, מיטברענגענדיג די גאנצע מאראסט מיט שניי מיט זיך און מ׳דארף ווידעראמאל וואשן די פאדלאגע.

צוויי שעה פאר ליכטבענטשן קומט דער טאטע אהיים אנגעצויגן און אויסגעמוטשעט פון א שווערער וואך ארבעט.

„וואס גייט דא פאר? נעם צאם די הויז! ס׳איז שוין באלד שבת!”

און די אפגעמוטשעטע אומבאפארעטע אידענע נעבעך פאלגט און ארבעט זיך איבער איר אנגעווייטיקטן רוקן. בייגט זיך אראפ, קראצט און שארט און וואשט, קוים קוים קומט זי נאך אן צו כאפן א שנעלן שפּריץ.

ענדליך גייט זי זיך שוין איינשפארן אינעם בית הכבוד פאר א פינף מינוטיגן וואש, ווייל די צווייטע שבת גלאק קלינגט שוין אט אט און זי האט נאר נאך געציילטע מינוטן ביז שקיעה. זעט זי קליינע הערעלעך איבערן גאנצן באדצימער וואס זי האט פריער שוין גערייניגט.

„יענקל, יאסעלע, חיים ברוך, פארוואס האט עטס ענק נישט געקענט שערן נעכטן?”

אבער שוין, זי גייט נישט מאכן קיין גרויסן עסק דערפון יעצט ווייל דער זייגער בלייבט נישט שטיין. ענדליך גייט זי צו צום ליכט צינדן אן אויסגעמאטערטע.

איך בין זיכער אז עס איז יא דא די געלונגענע בעל הבית׳טעס וואס אלעס קלאפט ביי זיי, און אלעס איז אויפן פלאץ, און זיי זענען שוין גרייט פון א נאכט פריער. אבער נישט יעדער קען דאס באווייזן, און די וואס זענען אומבאכלעפטשעט, ווארטן שוין מיט גרויס שפאנונג און אנגסט אויף די לאנגע זומערדיקע פרייטאגן. נישט אז דעמאלטס שטימט אלעס יא פונקטליך מיטן זייגער, אבער דאך איז מען ווייניגער אויסגעמוטשעט.

אבער דער עיקר איז, אז וואס מען טוט זאל מען כאטש טאן בשמחה און זאל דער אויבערשטער העלפן אז דאס זאל זיין אונזער ערגסטע פראבלעם און זארג! האטס מיר אלע א זיסן, לעכטיגן, רואיגן, אנגענעמען שבת!

Click here for the rest of the article...

עדגאַר אַלען פּאָוס „דער ראָב‟ אויף מאַמע־לשון

$
0
0

לכּבֿוד דעם 209טן געבוירן־טאָג פֿונעם גרויסן אַמעריקאַנער פּאָעט עדגאַר אַלען פּאָו שטעלן מיר פֿאָר אַ ווידעאָ, וואָס איך האָב געמאַכט מיט פֿינף יאָר צוריק ווען איך האָב געאַרבעט אינעם „ייִדישן ביכער־צענטער.‟ אינעם פֿילם לייענען לייבל און סענדער באָטוויניק פֿאָר פּאָוס סאַמע באַרימטסטע ליד, „דער ראָב‟ סײַ אינעם אָריגינעלן ענגליש, סײַ אין דער פּרעכטיקער ייִדישער איבערזעצונג פֿון לייב נײַדוס.

דעם קלאַנג האָב איך גענומען פֿון אַ רעקאָרדירונג פֿון אַ פּראָגראַם געווידמעט דעם לעבן און שאַפֿן פֿונעם פּאָעט לייב נײַדוס, וואָס איז פֿאָרגעקומען דעם 10טן אָקטאָבער 1982 בײַ דער „ייִדישער פֿאָלקס־ביבליאָטעק אין מאָנטרעאָל.‟ די רעקאָרדירונג איז איינע פֿון איבער טויזנט וואָס מע האָט געמאַכט אין מאָנטרעאָל, וואָס איך און שפּעטערדיקע סטיפּענדיאַנטן אין אַמהערסט, מאַסאַטשוסעטס האָבן דיגיטאַליזירט ווי אַ טייל פֿונעם „קלאַנגאַרכיוו א׳׳ן פֿון פֿראַנצין בראַנדט‟. מע קען זיך צוהערן צו דער גאַנצער פּראָגראַם. אָט איז די צווייטע העלפֿטerary-evening-dedicated-poet-leib-naidus-leybl-sender-david-botwinik

Click here for the rest of the article...

„לכּבֿוד שבת‟: אַ פֿאָלקסליד פֿון ווײַסרוסלאַנד

$
0
0

פֿאַראַכטאָגן האָט שמעון קראָטשס קרעטשמע־ליד פֿון קאָלאָמייאַרויסגערופֿן אַ סך אינטערעס. אַ לייענער האָט געפֿרעגט, צי עס געפֿינען זיך נאָך אַזעלכע לידער. וועגן אַנדערע ווייניק באַקאַנטע לידער וועגן שיכּרות אויף „יוטוב‟ ווייסן מיר ניט, אָבער ס׳זענען דאָ צענדליקער פּרעכטיקע רעקאָרדירונגען פֿון ייִדישע פֿאָלקסלידער, וואָס מע האָט געמאַכט אין די לעצטע 15 יאָר מיט עלטערע ייִדן אין מיזרח־אייראָפּע.

אַחוץ ד׳׳ר דובֿ־בער קערלער און ד׳׳ר דזשעפֿרי ווײַדלינגער, וואָס האָבן געמאַכט דעם אינטערוויו מיט שמעון קראָטש, האָבן אַ פּאָר אַנדערע מאַנשאַפֿטן געלערנטע אויך געמאַכט ענלעכע פֿאָרש־עקספּעדיציעס אינעם אַמאָליקן תּחום־המושבֿ. צווישן זיי געפֿינט מען דעם עטנאָמוזיקאָלאָג און מוזיקער ד׳׳ר דמיטרי (זיסל) סלעפּאָוויטש, וואָס איז אַרומגעפֿאָרן איבער דער אַמאָליקער ייִדישער ליטע מיט זײַן קאָלעגע און מדריך נינאַ סטעפּאַנסקאַיאַ ז׳׳ל. סלעפּאָוויטש און סטעפּאַנסקאַיאַ האָבן געהאַט אַ בפֿירושן אינטערעס צו די דאָרטיקע ייִדישע פֿאָלקסלידער און האָבן ספּעציעל אויסגעזוכט עלטערע ייִדן, וואָס האָבן נאָך געדענקט די לידער און מוזיק פֿון זייערע קינדער־יאָרן און האָבן געקענט גוט זינגען.

אויבן קען מען הערן אַ פּרעכטיקן נוסח פֿונעם פֿאָלקסליד: „לכּבֿוד שבת,‟ געזונגען פֿון זינאַיִדאַ ליאָווינאַ און דאַסיאַ כראַפּונסקאַיאַ, וואָס מע האָט רעקאָרדירט אין פּינסק, ווײַסרוסלאַנד, אין 2005.

נאָכן אַריבערציִען זיך קיין אַמעריקע האָט סלעפּאָוויטש געשאַפֿן אַ מוזיקאַלישן ספּעקטאַקל צוזאַמען מיט אַ קאַפּעליע און דעם זינגער מיישקע אַלפּערט, אין וועלכן מע ווײַזט זײַנע אָריגענעלע פֿילמען פֿון די עלטערע ייִדן, און ער און זײַן קאַפּעליע באַגלייטן זייערע געזאַנגען. אָט קען מען זען אַ ווידעאָ־רעקלאַמע וועגן דעם ספּעקטאַקל „אַ רײַזע איבערן ייִדישלאַנד.‟

און אַזוי קלינגט ליאָווינאַס און כראַפּונסקאַיאַס „לכּבֿוד שבת‟ באַגלייט פֿון די מוזיקער.

Click here for the rest of the article...

אַ וואָרט פֿון גאָט צו ר׳ מענדל

$
0
0

איך וויל זיך דא אפרופן אויפן ארטיקל פון מרים שמולעוויטש-האפמאן, „מײַן מענדל‟.

„מיין״ טייערער מענדל, דיינע פראגעס זענען זייער שטארק, איך פארשטיי דיין ווייטאג, עס איז שרעקליך וואס איך האב געטוען צו מיין באליבטע פאלק, קיין שום פאלק האט דאס נישט מיטגעמאכט.

קודם וועל איך קלאר שטעלן וואס איך שרייב אין מיין תורה: יידן זענען מיין פאלק, איך האב אייך ליב ווי א טאטע זיין קינד, איך וועל אייך קיינמאל נישט פארגעסן, איך היט אייך, איך בין דער „שומר ישראל״ ביזן סוף פונעם גלות ווען עס וועט קומען די גאולה. דאן וועט זיין „לתקן עולם במלכות שד-י״, די וועלט וועט באקומען איר תיקון, יעדער וועט איינזען: „כי לה׳ המלוכה״, גאט איז דער מלך ישראל וגואלו [דער יידישער קעניג און איהר אויסלייזער].

„מיין מענדל״, די טירן פון גן עדן איז אפן פאר דיר, ביסט א צדיק גמור, פאר אלע וואס האבן מיטגעמאכט דעם ביטערן קריג, איז נישטא קיין גזר דין, איר זענט ריין ווי שניי. די בת קול שרייט: פתחו שערים ויבוא גוי צדיק שומר אמונים.

אבער אז דו פרעגסט וועל איך דיר יא זאגן.

אלס א חסיד ווייסטו אז דער תכלית פון אלע יידן איז זיך צו דערנענטערן צו גאט, היטען זיין תורה, מקיים זיין די תרי״ג מצות. פאר דעם האב איך באשאפען די וועלט, פאר דעם האבן איך אייך געשענקט די תורה, פאר דעם האלט איך אויף די וועלט.

איך האב אייך געגעבן מיין חכמה, די יידישע תורה, איך האב דארט באשריבן פינקטליך אלעס וואס איך וויל פון מיין פאלק, וויאזוי איך פיר די וועלט, וויאזוי יידן קענען ניצול ווערן פון אלדאס שלעכט.

מיין ערשטע ווארט צו אייך איז געווען: „אנכי״, איך בין אייער גאט, די גמרא גיט צו פארשטיין דאס ווארט א׳נ׳כ׳י׳ מיינט: א׳נא נ׳פשי כ׳תבית י׳הבית, גאט זאגט, איך האב אפגעשריבן מיין שכל אין די תורה.

דער „עם נבון וחכם״ האט געכאפט די תורה מיט צוויי הענט, געשריגן „נעשה ונשמע״, זיי זענען דערמיט געווארן באהאפטען צו מיר, איך האב אויפגעמאכט מיין מעיינות החכמה [קוואלן פון קלוגשאפט], עס געגאסן ווי א קוואל וואסער, איך האב אייך געגעבן א „תורה שבכתב״ פיר און צוואנציג ספרי תנ״ך, און „א תורה שבעל פה״, זעכציג בענדער ש״ס, ווי אויך וואונדערליכע מדרשים אן א שיעור. ספרים און ביכער וואס פילן אן טויזנעטער פאליצעס, אויך חכמים אויסערגעווייליכע, אנגעהויבן פון די פערציג מקבלי התורה פון משה רבינו ביז הלל הנשיא, דערנאך רבי עקיבא, רבן שמעון בן יוחאי, דער רמב„ם, דער האר״י, דער בעל שם טוב, און נאך צענדליגער טויזענטער.

„מיין טייערער מענדל״, ווען איך וואלט ווען נישט אין דעם תורה באשריבן פינקטליך פארוואס איך האב געטון אזא שרעקליכע זאך פאר מיין פאלק, ווען איך זאל ווען דאס טון פלוצלונג אן קיין שום מעלדונג פריער אז איך גיי עס טוען, פון איין מינוט אויף די צווייטע, ווען איך זאל ווען נישט שרייבן הונדערטער יארן פאר דעם, פינקטקליך מיט אלע דעטאלן, וואס עס גייט פאסירן מיטן עם הנבחר, דאן ביסטו גערעכט, וואלטן דיינע טענות געדארפט א תירוץ, איך וואלט ווען זיך נאכמאל באוויזען אויפן בארג סיני אבער אנדערש וואו און געגעבן צו פארשטיין פארוואס איך האב עס געטון.

אבער עס וואונדערט מיך, איך פארשטיי אפילו נישט פארוואס איך מוז דיך ענטפערן יעצט, ווען איך האב עס דיר געשריבן זייער קלאר. עפעס מאכסט זיך ווי די פארשטייסט נישט וואס מען רעדט צו דיר שוין טויזענטער יארן? איך האב דאך געשריבן פינקטליך „שווארץ אויף ווייס״, אלע פאסירונגען מיטן יידישן פאלק, פון ווען איר זענט אריין אין ארץ ישראל ביז איך וועל אייך שיקען משיח.

„מיין טייערער מענדל״, די תורה איז א „וועלט מאפע״, עס איז דאך מקוים געווארן אלעס וואס עס שטייט דארט, עס שטייט דארט אז דער בית המקדש וועט חרוב ווערן, איר וועט גיין אין גלות און וואס עס וועט געשען מיט אייך אין גלות, זעסטו דען נישט אז אלעס איז מקוים געווארן וואס איך האב געשריבן? זעסטו דען נישט אז די חכמים אין גמרא האבן פינקטליך געזאגט וואס עס וועט געשען מיט אידן אין די צייטן פון „עקבתא דמשיחא״. נו, וואס פאר א פראגעס האסטו? מאך אויף די ספרים, לערן די תורה.

דו ווילסט פארשטיין? ווייסטו זיכער אז צו פארשטיין געטליכקייט דארף מען לערנען זיין תורה הונדערט און איין מאל, צו פארשטיין עפעס פון גאט דארף מען כאטש איינמאל אין לעבן לערנען גאנץ תנ„ך מיט די מפורשים, איינמאל אין לעבן לערנען דורך די זעכציג מסכתות מיט רש״י תוספות און אלע ראשונים, איינמאל אין לעבן דורך לערנען מוסר ספרים, חסידישע ספרים, וואס גיבן צו פארשטיין מיין חכמה און וויאזוי איך פיר די וועלט.

ביטע לערן די תורה, וועסטו פארשטיין וואס איך וויל, וועט דיר ליכטיג ווערן אויף אלע דיינע פראגעס!

Click here for the rest of the article...

„אוי וויי מאַמעלע: אַ דראַמעלע‟

$
0
0

אַ סך מענטשן ווילן בעסער מיינען, אַז אַלע ייִדן אין דער אַלטער היים זענען געווען אומשולדיק און תּמימותדיק. אַז מע בלעטערט אָבער דורך די אַלטע לידער, דערוויסט מען זיך גלײַך, אַז דאָס לעבן איז ווײַט ניט געווען אַזוי פּשוט, בפֿרט אין די 1920ער און 1930ער יאָרן, ווען דאָס טראַדיציאָנעלע ייִדישע לעבן אין שטעטל האָט זיך שוין כּמעט אין גאַנצן געהאַט פֿאַרענדיקט.

די קאַבאַרעטן־לידער האָבן חוזק געמאַכט פֿון אַ סך פּראָבלעמען, וואָס מע האָט צום מערסטן פֿאַרשוויגן אין אַנדערע ערטער. די זינגערין דזשיין פּעפּלער האָט אויסגעפֿאָרשט הונדערטער אַזעלכע לידער און אַרויסגעלאָזט נײַע רעקאָרדירונגען פֿון מער ווי הונדערט פֿון זיי מיט דער אָריגינעלער מוזיק. איין ליד, „אוי מאַמעלע‟, האָט זי אַרויסגעלאָזט צוזאַמען מיט אַ חנעוודיקן אַנימאַציע־פֿילם.

דאָס ליד דערציילט פֿון אַ מאַן, וואָס גייט אויף אַ שפּאַציר מיט אַ מיידל אין וואַלד און ווערט נײַן חדשים שפּעטער אַ פֿאָטער און דאַרף מיט איר דערפֿאַר חתונה האָבן. דאָס ליד איז ווײַט ניט אַזוי גרעבלעך ווי אַנדערע ייִדישע לידער אינעם זשאַנער, שוין אָפּגערעדט פֿון אַ סך הײַנטיקע אַמעריקאַנער לידער. עס דינט אָבער יאָ ווי אַ טשיקאַוון באַווײַז, אַז אויך צווישן ייִדן זענען אַזעלכע פֿאַלן פֿאָרגעקומען.

עס זינגען ראַנדי קלאָקאָ און דזשיין פּעפּלער.

Click here for the rest of the article...

ווידעאָ: ווי אַזוי מע מאַכט אַ שטרײַמל

$
0
0

ווי מע האָט פֿריִער באַשריבן אינעם „פֿאָרווערטס‟, איז דער יונגער סערעט־וויזשניצער חסיד פֿון חיפֿה, מלך זילבערשלאַג, לעצטנס געוואָרן אַ שטערן אויף דער נײַער ישׂראלדיקער טעלעוויזיע־נעץ ׳כאן׳. כאָטש כּמעט אַלע פֿון זײַנע ווידעאָס זענען אויף העברעיִש, מאַכט ער אַמאָל שטיקלעך פֿון זײַן פּראָגראַם אויף ייִדיש, עפּעס וואָס מע האָט פֿריִער ניט געזען אויף דער ישׂראלדיקער טעלעוויזיע.

צווישן די רעגולערע שטיקלעך וואָס זילבערשלאַג פֿירט דורך איז אַן אינטערוויו וועגן די פֿאַרשידענע פֿאַכן און פּרנסות בײַם חרדישן סעקטאָר אין ישׂראל. לעצטנס האָט ער באַזוכט אליעזר, אַ היימישן שטרײַמל־מאַכער. אַן אַמעריקאַנער חסיד וואָס האָט זיך באַזעצט אין ישׂראל, איז עס אַ פּנים אליעזרן גרינגער זיך אויסצודריקן אויף ייִדיש ווי אויף העברעיִש. מיט אַ פּאָר יאָר צוריק וואָלט מען במילא געמאַכט דעם אינטערוויו אויף העברעיִש אָדער ענגליש אָבער בײַ „כאן‟ איז איצט, דאַכט זיך, אַ נײַע תּקופֿה און זילבערשלאַג רעדט מיט אליעזרן דווקא אויף מאַמע־לשון. אויף דער טעלעוויזיע האָט מען טראַנסמיטירט די פּראָגראַם מיט העברעיִשע אונטערקעפּלעך אָבער אויף „יוטוב‟ האָט מען אים געלאָזט אָן אונטערקעפּלעך. אַזוי ווי עס פֿירט זיך געוויינטלעך בײַ הײַנטיקע ייִדיש־רעדנדיקע וואָס קענען העברעיִש און ענגליש, מישט מען אַרײַן אינעם שמועס אַ פּאָר ווערטער און פֿראַזעס פֿון די שפּראַכן. מע דאַרף אָבער ניט קענען קיין העברעיִש אָדער ענגליש, כּדי נאָכצופֿאָלגן דעם שמועס.

Click here for the rest of the article...

ווער עס בעט עסן אויף שבת — באַקומט בחינם

$
0
0

ווי ביי אלע יידן, זענען חסידים מקיים די מצוה צו געבן עסן פאר א גאסט און פאר אן ארימאן. היינטיגע צייטן ווען אלעס אין דער וועלט האט זיך געביטן, האט זיך די מצוה אויך געביטן לויט די היינטיגע וועלט. נו, האבן די חסידים אויך איבערגעשלייערט די מצוה לויט די היינטיגע צייטן.

אמאל ווען א ייד איז אנגעקומען אין א שטעטעלע האט מען אים גלייך געגעבן טרינקען און עסן, אומזיסט אן קיין שום פראגע, נישט געקוקט צי ער איז געווען אן ״ארחי פרחי״ אן ארימער שלעפער, צו א בכבוד׳דיגער בן תורה, א סוחר, אן עושר, אן ארבייטער. געוואוסט האט מען אז דער ייד קומט פון א לאנגן וועג, ער האט נישט געגעסן צו דער זאט א לאנגע צייט.

אין שטאט אליין, איז געווען דער מנהג אז יעדער האט געגעבן פארן ארימאן פון זיין אייגענעם עסן וואס ער האט צוגעגרייט. רוב מאל איז געווען א ״גבאי צדקה״ וואס האט צוזאמענגענומען אלע סארט מאכלים וואס מען האט צוגעגרייט, עס צעטיילט פאר די ארימע און נויט באדערפטיגע משפחות, יעדן טאג אדער ערב שבת.

היינטיגע צייטן איז דאס נישט אזוי. איר באקומט פאר א דאלאר א סענדוויטש, אדער עפעס איבערצובייסן, יעדער קען צוקומען צו כשר׳ס איבעראל. מיט דעם אלעם איז דא אין יעדע אידישע געגענט ״צדקה ארגאניזאציעס״ וואס זארגן אז יעדער זאל האבן צו עסן צו דער זאט. ווי למשל די ״עזר למזון״, וואס חשובע יוגנעלייט פירן אן, וואס לייגט יעדע וואך אריין געלט אין דער גראסערי קאנטע פון אן ארימאן. אויב א ייד אין ברוקלין וועט באמערקען א גאסט אדער אן ארימאן וואס האט נישט וואו צו עסן, וועט ער זיך פרייען ביז גאר ארייננעמען אים פאר א סעודה אין זיין שטוב.

די באקאנטע ארגאניזאציע ״המשביע״ האט אויפגעמאכט טירן אין אלע עקן פון ברוקלין, ווי מען גיט יעדן טאג צו עסן פאר יעדען מענטש וואס קומט נאר אריין, פון אלעם גוטען, אין א בחינה פון ״כל דכפין ייתי וייכול״.

אין יידישע געגענטער אין ניו יארק, אינמיטן די וואך, וועט איר טרעפן אין יעדע געגענט שפייז געשעפטן, גראסעריס, בעקערייען, רעסטאראנען, וואס זענען שוין באקאנט פאר די ״ארץ ישראל יידן״, וואס מען קען דארט באקומען אומזיסט צו עסן א גאנצן טאג. אויך איז דא אין יעדן בית המדרש ביי חסידים איבער די לענג און ברייט קיכלעך און קאווע.

און אויף שבת? עס איז וואונדערליך צו זען ווי אין יעדע געגענט איז דא נישט בלויז איינס, נאר עטליכע ארגאניזאציעס, וואס טיילן גאנצע׳טע שאכטלען עסן, ווי חלות, וויין, פיש, פלייש, פרוכט, גרינצייג, קארטאפל — און נאשערייען פאר די קינדער.

נעמט א שטייגער די באקאנטע ארגאניזאציע ״תומכי שבת״ אין בארא פארק און פלעטבוש, וואס טיילט אויס יעדע וואך הונדערטער ״שפייז פעקלעך״ אויף שבת און עס בלייבט דערפון אויף א גאנצער וואך, אויפגעשטעלט דורך דעם לעגענדארן גרינדער און פירער הר״ר יהושע צבי הערשקאוויטש ז״ל. פון א גארנישט, אן געלט, אן קיין שום ״חסידות״ אונטער זיך, האט ער באוויזען אז א יחיד זאל טיילן יעדער וואך איבער פינעף הונדערט שבת פעקליך. חוץ דעם ווערט אויסגעטיילט ״וואטשערס״ פאר הונדערטער משפחות, וואס זיי קענען נעמען פאר ביליג, פיש–פלייש, אלע גראסערי זאכן, פון די ״כולל גראסעריס״ [ספעציעלע ביליגע שפייז געשעפטען].

איך געדענק איינמאל בין איך געזעצען מיט אים אין זיין ביורא, דארט איז אויך געזעסן א מיליאנער וואס גיט א סך געלט פאר ״תומכי שבת״. קומט אריין א פרוי, שטאמלט ארויס בלויז פיר ווערטער, ״איך דארף אויף שבת״, אן קיין שום שאלות האט מען איר איינגעשריבן צו באקומען א פעקל. פרעג איך דעם מיליאנער, אפשר דארף זי נישט? אפשר האט זי יא, זי זאגט נאר אז זי דארף? זאגט מיר דער מיליאנער, איך בין גרייט אז מען זאל שיקען פאר צוואנציג יידען וואס דארפן נישט, אבי צום סוף זאל אנקומען פאר דעם איינעם וואס דארף עס יא!

אין וויליאמסבורג איז געווען א באקאנטער ״צדקה–איד״ רבי אברהם מרדכי פאלאטשעק ז״ל וואס האט געווידמעט זיין גאנץ לעבן ארום גיין נאך געלט, בייטאג און ביינאכט, און דערפון צוזאמען געשטעלט ״שבת פעקלעך״. יעדן דאנערשטיג אינמיטן נאכט, האט מען געטראגען פאר צענדליגער משפחות ״שבת פעקליך״. זיינע קינדער טוען דאס זעלבע ביז היינט. אויך איז געווען דער איש החסד, דער סאטמארער חסיד ר׳ שלום לויפער ז״ל, וואס פלעגט טיילן פיש און וויין פאר יעדן ייד וואס איז געקומען בעטען. זיין הויז אויף ראדני סטריט נעבן סאטמאר בית המדרש, איז געווען און איז נאך היינט באקאנט ווי אן אדרעס פאר ״פיש לכבוד שבת״ אומזיסט. היינט טוען עס נאך א סך אנדערע. אין מאנסי און אויך אין קרית יואל-מאנרא איז דא די באקאנטע צדקה חסד ״עזר לשבת״.

יעדער איינער וואס קלינגט אריין און זאגט בלויז די ווערטער: איך דארף א פעקל אויף שבת, וועט ער גלייך באקומען א פעקל וואס זאל זיין גענוג אויף שבת און בלייבן דערפון אויף די קומענדיגע וואך. אפילו ווען ער אליין רופט נישט, נאר א צווייטער וועט זאגן: דעם איד אויף יענער גאס אויף יענעם אדרעס, פעלט צו עסן, וועט מען אים צושיקען צו עסן אויף שבת, אן קיין שום שאלות.

נו, זאָג מיר: מי כעמך ישראל — ווער איז געגליכן צום יידישן פאלק?

Click here for the rest of the article...

ווידעאָ: פּיאָנער פֿון ייִדיש־ראַדיאָ אין ישׂראל

$
0
0

ווייניק מענטשן ווייסן הײַנט אַז אין די 1950ער יאָרן פֿלעגן אַ האַלבער מיליאָן מענטשן זיך צוהערן יעדן אָוונט צו די ייִדישע אוידיציעס אויף דער ישׂראלדיקער ראַדיאָ. אויך אין אויסלאַנד האָט מען זיך צוגעהערט — אַפֿילו הינטערן אײַזערנעם פֿירהאַנג, וווּ ייִדן האָבן אויסגעזוכט פֿאַרשידענע מיטלען זיך צוצוהערן צו די פֿאַרבאָטענע „קעסטעלעך‟. אַ טייל פֿון די סאָוועטישע ייִדן וואָס האָבן שפּעטער עולה געווען האָבן געזאָגט אַז יענע ייִדיש־פּראָגראַמען האָבן זיי געגעבן אַ האָפֿענונג און טאַקע געשפּילט אַ ראָלע אין איבערצײַגן זיי צו עמיגרירן.

אַזוי דערציילט אין דעם דאָקומענטאַר־פֿילם דער לעגענדאַרער דיקטאָר פֿון יענע יאָרן, מיכאַיִל בן־אַבֿרהם. מיט הומאָר גיט ער איבער זײַן ענטפֿער אויפֿן „באַפֿעל‟ פֿונעם באַלעבאָס צו העברעיִזירן זײַן נאָמען „ווײַנאַפּעל‟; ווי אַזוי ער האָט אַנטוויקלט אַ ספּעציפֿישן סטיל פֿון ייִדישן ראַדיאָ, און מע הערט אַ פּרעכטיקן אויסצוג פֿון יענע אוידיציעס — אידאַ קאַמינסקאַ אין דער ראָלע פֿון יעקבֿ גאָרדינס „מירעלע אפֿרת‟. נאָך דעם לייענט בן־אַבֿרהם אַליין פֿאָר אַ קאַפּיטל פֿון מ. צאַנינס היסטאָרישן ראָמאַן, „אַרטאַפּאַנוס קומט צוריק אַהיים‟, וואָס מאָלט אָפּ דאָס שפּרודלדיקע לעבן אויף די וואַרשעווער גאַסן, פֿונעם קוקווינקל פֿון אַן אָרטיקן ייִדישן דאָקטער.

דער דאָזיקער דאָקומענטאַר־פֿילם איז איינער פֿון צען, אין וועלכע אָנגעזעענע ייִדישע שרײַבער און קולטור־טוער פֿונעם עלטערן דור רעדן אָפֿן־האַרציק וועגן זײַער לעבן. די פֿילמען זענען רעזשיסירט געוואָרן פֿונעם ייִדישן שרײַבער און לאַנגיאָריקן פֿאָרווערטס־רעדאַקטאָר באָריס סאַנדלער און פּראָדוצירט געוואָרן פֿון דער „פֿאָרווערטס‟־אַסאָציאַציע ווי אַ די־ווי־די סעריע מיטן נאָמען, „מאָנאָלאָגן פֿון ייִדישע שרײַבער‟.

Few people today know that in the 1950s, Yiddish programming on Israeli radio had half a million listeners every evening. Even Jews from abroad would listen, including those behind the Iron Curtain, where Jews would seek out ways to listen to the banned transmissions on their transistor radios. A number of Soviet Jews who later settled in Israel said that those Yiddish programs gave them hope and actually played a role in convincing them to emigrate.

The legendary radio announcer of those years, Mikhael Ben Avraham, describes it all in this documentary about the history of Yiddish radio in Israel. With subtle humor he relates his response to the supervisor who told him to Hebraize his name “Weinappel” and how he helped develop a specific style for Israeli Yiddish radio. We hear an excerpt of one very popular broadcast: Ida Kaminska in the role of Jacob Gordin’s “Mirele Efros”. Afterwards, Ben Avraham himself reads a chapter of M. Tsanin’s historical novel, “Artapanus Returns Home”, describing the lively character of Jewish Warsaw from the perspective of a local Jewish physician.

This documentary is one of ten in which acclaimed Yiddish writers and cultural figures of the pre-war generation speak openly about their lives. The films (in Yiddish with English subtitles) were directed by award-winning writer and former Forverts editor Boris Sandler and produced through the Forward Association as a DVD series called “Monologues of Yiddish Writers”.

Click here for the rest of the article...

דרײַ פֿאָלקסלידער פֿון וויניציע

$
0
0

ד״ר דזשעפֿרי ווײַדלינגער און ד״ר דובֿ־בער קערלער זענען במשך פֿון לאַנגע יאָרן געפֿאָרן איבער מיזרח־אייראָפּע, כּדי צו מאַכן פֿילם־אינטערוויוען מיט אַלטע ייִדן, וואָס זענען אויפֿגעוואַקסן פֿאַר דער צווייטער וועלט־מלחמה, וועגן זייערע זכרונות און דעם ייִדיש, וואָס מע האָט גערעדט בײַ זיי אין די פֿאַרשידענע שטעט און שטעטלעך פֿון ייִדישלאַנד.

ווי אַ טייל פֿונעם „אַהיים־פּראָיעקט‟ האָבן זיי געכאַפּט אַ שמועס מיט אַ פּאָרפֿאָלק אין וויניציע, אוקראַיִנע. גריגאָרי און לודמילאַ שאָר האָבן ביידע געדענקט אַ ריי ייִדישע פֿאָלקסלידער, וואָס זיי האָבן געלערנט בײַ טאַטע־מאַמע אין שטוב. לודמילאַ האָט אַ פּרעכטיקע שטימע. די ווידעאָס האָט אויסגעקליבן, צוגעגרייט און איבערגעזעצט ד׳׳ר אַניאַ קוויליטש.

אָט זינגט לודמילאַ אירע נוסחאָות פֿון צוויי באַקאַנטע פֿאָלקסלידער און איין ווייניק־באַקאַנט ליד:

„וווי, וווי, פֿערדלעך‟:

„פּאַפּיר איז דאָך ווײַס‟:

„איך פֿאָר פֿון אײַך אַוועק‟, אַ וואַריאַנט פֿונעם ליד „מחותּנתטע מײַנע‟.

Click here for the rest of the article...

ווידעאָ: אינטערוויו מיט דודי קנאָפּפֿלער איבער זײַן אַלבאָם „מײַן חלום‟

$
0
0

בעת דער חסידישער מוזיק־אינדוסטריע ווערט אַלץ מער סאָפֿיסטיצירט, ווערן אויך מער פּראָפֿעסיאָנעל געמאַכט דער פּירסום וואָס באַגלייטן דאָס אַרויסלאָזן אַ נײַעם אַלבאָם. אין צוזאַמענהאַנג מיטן נײַעם אַלבאָם „מײַן חלום‟ פֿונעם פּאָפּולערן חסידישן זינגער דודי קנאָפּפֿלער האָט מען לעצטנס פֿאַרעפֿנטלעכט אַ ווידעאָ־אינטערוויו מיט אים, וואָס זעט אויס ממש ווי אַ כּשרער נוסח פֿון „עם־טי־ווי.‟

אין דער פּראָגראַם פֿרעגט דער מוזיק־זשורנאַליסט וועלוול שמעלצער אויס קנאָפּפֿלערן וועגן זײַן קאַריערע, הינטערגרונט, צוגאַנג צו פּראָדוצירן מוזיק און אַ ריי אַנדערע פֿראַגעס. בשעת־מעשׂה פֿירט מען די קאַמערע איבער אַ לוקסוסדיקער דירה, וווּ קנאָפּפֿלער זינגט לידער מיט די אַנדערע זינגער, קאַפּעליעס און כאָרן, וואָס באַגלייטן אים אויף זײַן אַלבאָם; צווישן זיי — די „שירה־כאָר‟, נחמן דרייער און די „פֿריילעך־קאַפּעליע.‟ ווי מע קען זען אינעם ווידעאָ, צייכנט זיך קנאָפּפֿעלד אויס מיטן זינגען אין אַ גרויסער גאַמע סטילן און זשאַנערן.

כאָטש דער אינטערוויו איז אויף ייִדיש, מישט מען אַרײַן געוויסע ענגלישע און העברעיִשע ווערטער וואָס זענען אפֿשר ניט אַלעמען באַקאַנט. די וואָס זענען ספּעציעל וויכטיק צו פֿאַרשטיין אינעם קאָנטעקסט פֿונעם אינטערוויו זענען:

„קאָמפּאָוזער‟— קאָמפּאָזיטאָר
„קווײַער‟— כאָר
„בענד‟— קאַפּעליע
„אינדזשויען‟— הנאה האָבן
„טשויס‟— אויסקלײַב.

Click here for the rest of the article...

דער באַזונדערער חן פֿון האָלץ

$
0
0

האלץ, סיי זיין אויסזען, סיי זיין ריח, פארמאגן א באזונדערן חן. עס פארמאגט א ספעציעלער צויבער וואס איז אודאי נישטא אין פלאסטיק, אבער אויכעט נישט אין אזעלעכע נאטירליכער מאטעריאלן ווי שטיינער, מעטאלן, לעדער אדער סחורה. האלץ פארמאגט א זעלטענעם געשמאק וואס איז מהנה דעם הארץ און נשמה.

ווען מען קומט אריין אין אן אפרו־סטאנציע אינמיטן וועג און די סטאנציע איז געבויט פון האלץ איז דער אפרו אן איינגענעמער איבערלעבעניש. דאס זעלבע מיט א טעאטער, שיל אדער טעמפל. א שיל געבויט פון האלץ האט אן אנדערער טעם. האט איר שוין געפרואווט גיין אין א פארצייטישע קרעטשמע אדער בודקע געמאכט פון האלץ? מען קען זיך צעגיין פון בלויז דעם ריח פונעם האלץ, עפעס א ווארימקייט און מלא טעם נעמט ארום. אפילו הילצערנע טעלערס און לעפל גיבן עפעס א היימליכע ווארימקייט. אן אויווען געהייצט דורך האלץ איז א סך בעסער ווי אן אויווען פון קוילן אדער גאז. וויין געהאלטן אין הילצענע פעסער פארמאגט דעם „האלץ טעם”. צי עס רעדט זיך פון הילצערנע כלים, פון פשוט’ע געפעס צו טייערע אויסשניצונגען, אז עס איז פון האלץ איז עס עפעס וואס גייט אריין אין די ביינער.

אפילו ביים נגינה קלאנג קומט דער האלץ־חשיבות אריין. ס׳איז א גאנצער עסק צי דער פלייט און קלארינעט איז געמאכט פון „האלץ” אדער בלויז פון פלאסטיק אדער אייזן. ווער רעדט פון א פידל, דא איז האלץ דער אתרוג אליין! אויך א רעקארדירונג סטודיא פון „עכטע האלץ” האט עפעס א ספעציעלער חשיבות.

הכלל, האלץ איז שוין גארנישט דער „קלאץ” ווי די פויערן און ארבעטערס מאלן אים אויס. האלץ איז א גאר איידעלער און אינספערירנדער מאטעריאל. פארשטייט זיך אז עס איז דא א גרויסער חילוק צווישן האלץ און האלץ אבער דער צד השווה איז די איינגענעמקייט און חן וואס עס פארמאגט (כל זמן עס ווערט נישט גענוצט צום שלעכטן).

לאמיר כאפן א בליק אין דער אידישער און אלגעמיינער ליטעראטור און קולטורן ווי מען זעט אז האלץ האט פארדינט איר ריכטיגע אפשאצונג.

דער משכן פון משה רבינו אין מדבר האט געדארפט פארמאגן פארשידענע מיני לעדער, פיינע מעטאל און — האלץ. האלץ דארף מען וויסן איז נישט גרינג צו געפינען אין א מדבר, האט זיך אבער געפאדערט האלץ פאר די ברעטער, טאקע געפארבט מיט גאלד — אבער פארט האלץ.   פארצייטישע קעניגליכע פאלאצן, אפילו אין שטיינערדיגע קלימאטן, זענען געבויט געווארן פון האלץ, דאס זעלבע מיט טעמפלען. די אור אלטע עגיפטער האבן געשיקט זייערע קנעכט צו מרחקים צו לבנון דער לאנד פונעם „ארז” האלץ, די עגיפטער האבן געטון אלעס כדי צו קענען בויען זייערע טעמפלען און פאלאצן פון דעם גוטן קוואליטעט האלץ, מיטל מזרח לענדער האבן זיך געשלאגן איבער דעם האלץ אין לאנד אדער געצאלט שווערע שטייערן צו קריגן די לעבאנעזער האלצן שניידערס. אויך די פארצייטישע יאפאנעזער האבן געבויט זייערע טעמפלען דווקא פון האלץ.

אין תנ״ך זעט מען אז דוד המלך מיט זיין זון שלמה האבן זיך געבויט פאלאצן פון האלץ, מען זעט דארט די באגריפן ווי „בית ארזים” און „בית יער הלבנון”, א הויז וואס האט געגעבן דעם איינדרוק פון אן ארזים וואלד צוליב אזויפיל הילצערנע זיילן. אויך דער בית המקדש איז געבויט געווארן אויפן מוסטער, שטיינער פון אינדרויסן און פון אינווייניג אינגאנצן האלץ, אויך דא איז עס געווען געפארבט מיט גאלד אבער האלץ בלייבט האלץ מיט איר וואונדערליכן עפעקט. 

ווי עס שטייט געשריבן: „און שלמה המלך האט זיך גענומען בויען די אינווייניגסטע ווענט פונעם בית המקדש, מיט ברעטער פון צעדער האלץ פון די ערד פונעם הויז ביז די ווענט ביים באלקן האט ער באדעקט מיט האלץ. און ער האט באדעקט דעם ערד פונעם הויז מיט ברעטער פון ברושים האלץ. און צעדער האלץ אינווייניג אינעם הויז א געשניץ פון קנעפ און געעפענטע בלומען, אלעס פון צעדער האלץ קיין שטיין האט זיך נישט „אנגעזען”.

אויך דער מזבח, די כרובים און די טירן זענען געווען געמאכט פון פארשידענע מיני האלץ. 

צו וואס ניצן האלץ אז מען קען ניצן שטיינער און אנדערע מאטעריאל וואס איז מער בנמצא אין די געגנטן ווי האלץ? האט עס געדינט אינסולאציע צוועקן? מעגליך דאס אויכעט! אבער עס איז מסתבר אז מען האט געוואלט עפעס מער פון האלץ און טאקע דוקא דאס וואס האלץ איז אומשטאנד צו אינספירירן דעם מענטשן.

אויכעט ביי כלי זמר איז שוין גאנץ אנערקענט געווען די שיינקייט פון א כלי געמאכט פון ריין האלץ. די משנה דערציילט אז די פלייט פון משה רבינו האט געמאכט א גאר שיינעם קלאנג. ווען מע האט זי איינמאל באדעקט מיט גאלד איז איר קלאנג שוין נישט געווען אזוי שיין.

אויך ביי געבעקס ווייסן אלע אז מצות און בייגל זענען די געשמאקסטע ווען עס איז געבאקן אין אן אויוון מיט האלץ.

טייל אמעריקאנער און סיבירישע שאמאנען זענען מקפיד צו ניצן בלויז האלץ פאר די פויקן וואס מע ניצט אין די די צערעמאניעס פאר מיסטישע סיבות. איבערהויפט פאר פייער זענען טייל מקפיד אויף עכטן האלץ, ספעציעלע סארטן לויט דער טראדיציע, כדי צו פארטרייבן שלעכטע כוחות, ווי די שלעכטע ווינטן און שלעכטע לופט. 

Click here for the rest of the article...

פּאָל ראָבסאָן זינגט „ווי אַזוי ס׳לעבט דער קייסער‟

$
0
0

דער אַמעריקאַנער זינגער פּאָל ראָבסאָן איז צום־מערסטנס הײַנט באַקאַנט צוליב זײַן פּרעכטיקן באַסאָווער שטים און זײַן קאַריערע ווי אַן אַקטיאָר, ווי אויך צוליב זײַנע פּאָליטישע אַקטיוויטעטן און נאָענטע פֿאַרבינדונגען צו דער קאָמוניסטישער פּאַרטיי.

אַחוץ דעם איז ער אויך געווען אַן עכטער עילוי — איינער, וואָס האָט יונגערהייט אַרויסגעוויזן אַ סך טאַלאַנט אין גאָר פֿאַרשידנאַרטיקע געביטן; אַ באַקאַנטער אַטלעט, איינער פֿון די ערשטע אַפֿריקאַנער־אַמעריקאַנער, וואָס מע האָט געלאָזט שפּילן פֿוטבאָל אין אַן אַמעריקאַנער אוניווערסיטעט. אין מיטן פֿון זײַנע לימודים אין דער יוריספּרודענץ־שול בײַם קאָלאָמביע־אוניווערסיטעט און זײַן גלײַכצײַטיקער קאַריערע ווי אַ פּראָפֿעסיאָנעלער פֿוטבאָל־שפּילער אינעם NFL האָט ער אינטענסיוו זיך פֿאַרנומען מיט שפּראַכן, זיך אויסלערנענדיק מער ווי 20 פֿון זיי.

כאָטש ראָבסאָן האָט געזונגען אויף מער ווי 50 שפּראַכן, אַרײַנגערעכנט די וואָס ער האָט בכלל ניט געקענט, האָט ער יאָ פּערפֿעקט באַהערשט מער ווי 10 שפּראַכן, צווישן זיי — רוסיש, פֿראַנצייזיש, שפּאַניש, כינעזיש און דײַטש. ייִדיש האָט ער זיך אויסגעלערנט בעת די שטודיעס אין ניו־יאָרק און לאָנדאָן, ווי אויך בעת זײַנע רײַזעס אין פּוילן און אינעם ראַטן־פֿאַרבאַנד, כאָטש ניט אויפֿן זעלביקן ניוואָ ווי זײַנע „בעסטע‟ שפּראַכן. אויבן קען מען הערן ווי אַזוי ער האָט געזונגען דאָס באַקאַנטע פֿאָלקסליד „ווי אַזוי ס׳לעבט דער קייסער‟.

ראָבסאָן איז אויך באַקאַנט דעם ייִדיש־לייענער צוליב זײַן חבֿרשאַפֿט מיטן פּאָעט איציק פֿעפֿער. אין 1949, ווען ראָבסאָן האָט באַזוכט דעם סאָוועטן־פֿאַרבאַנד, האָט ער געבעטן זיך צו טרעפֿן מיט פֿעפֿערן. מע האָט ראָבסאָן דערקלערט, אַז פֿעפֿער איז אויף אַ וואַקאַציע אין קרים, אָבער אין דער אמתן איז פֿעפֿער שוין געזעסן מער ווי צוויי יאָר אין טורמע. נאָך דעם ווי די זיכערהייט־אָרגאַנען האָבן פֿעפֿערן אַ פּאָר טעג געגעבן עסן, ער זאָל אויסזען מער געזונט, האָט מען אים געבראַכט זיך צו טרעפֿן מיט ראָבסאָנען. אויף זײַן מאָסקווער קאָנצערט האָט ראָבסאָן געזונגען דעם פּאַרטיזאַנער הימען „זאָג ניט קיינמאָל‟, וואָס מע האָט טראַנסמיטירט אויפֿן ראַדיאָ איבערן גאַנצן לאַנד, ווי אַן אויסדרוק פֿון סאָלידאַריטעט מיט פֿעפֿערן. נאָכן צוריקפֿאָרן קיין אַמעריקע, אָבער, האָט ראָבסאָן אין גאַנצן געלייקנט, אַז מע האָט גערודפֿט די ייִדן אין ראַטן־פֿאַרבאַנד.

אַ רעקאָרדירונג פֿון „זאָג ניט קיינמאָל‟, וואָס מע האָט געמאַכט בעתן קאָנצערט נאָך זײַן טרעפֿונג מיט איציק פֿעפֿער קען מען הערן דאָ:

Click here for the rest of the article...

„דער תּלמיד אין מידבר‟ און „שלאָף מײַן קינד‟

$
0
0

27 יאָר נאָך זײַן פּטירה בלײַבט יום־טובֿ עהרליך צווישן די פּאָפּולערסטע חסידישע זינגער. אַ קאַרלין־סטאָלינער חסיד פֿון קאָזנהאַראַדאַק, אַ קליין שטעטעלע אין ווײַסרוסלאַנד, האָט ער איבערגעלעבט די צווייטע וועלט־מלחמה אין אוזבעקיסטאַן. נאָכן באַזעצן זיך שוין אין וויליאַמסבורג איז ער געוואָרן אַ פּאָפּולערער בדחן און זינגער און האָט אַרויסגעלאָזט אַ טוץ אַלבאָמען מיט לידער, וואָס ווערן נאָך אַלץ געזונגען דורך די גרעסטע הײַנטצײַטיקע חסידישע זינגער ווי ליפּא שמעלצער, אַבֿרהם פֿריד און מרדכי בן־דוד.

אַן עכט־טאַלאַנטירטער פֿאָלקס־פּאָעט, וועמענס לידער ווײַזן אַרויס אַ געוואַלדיקע גאַמע טעמעס, סטילן און מעטאַפֿאָרן, האָט עהרליך גענומען ס׳רובֿ פֿון די מעלאָדיעס, צו וועלכע ער האָט צוגעפּאַסט זײַנע ייִדישע ווערטער, פֿון רוסישע לידער, וואָס ער האָט זיך געהאַט אויסגעלערנט ווי אַ קינד. צווישן זײַנע באַקאַנטסטע לידער זענען „יעקבֿ‟, וועגן אַ ייִד וואָס ער האָט געקענט אין אוזבעקיסטאַן, וואָס האָט זיך אָפּגעזאָגט חתונה צו האָבן מיט אַ רײַכער אוזבעקער פֿרוי; „שלאָף מײַן קינד‟, וואָס האַנדלט זיך וועגן אַ פֿרוי, וואָס טרעפֿט אַ קינד אַליין אין וואַלד בעתן חורבן, און „וויליאַמסבורג‟. אַזוי ווי אַזעלכע הײַנטיקע חסידישע שטערן ווי ליפּא שמעלצער און מיכאל שניצלער, האָט עהרליך זיך דערלויבט צו קריטיקירן געוויסע אַספּעקטן פֿון דער חסידישער געזעלשאַפֿט, בפֿרט ווי אַ טייל פֿון זײַנע הומאָריסטישע שטיקלעך אין גראַמען.

אינעם מעטאַפֿאָרישן ליד „דער תּלמיד אין מידבר‟ אויבן, הערט מען ווידערקלאַנגען פֿון דער אור־אַלטער חסידישער טראַדיציע, ווי אפֿשר אויך אַ פֿאָרגעפֿיל פֿאַרן „מאַגישן רעאַליזם‟, וואָס איז שפּעטער געוואָרן פּאָפּולער אין דער וועלט־ליטעראַטור.

ס׳איז אויך כּדאַי צו הערן זײַן האַרצרײַסנדיק ליד „שלאָף מײַן ליד‟.

Click here for the rest of the article...

ווידעאָ: המן־טאַשן מיט רעטעך־אײַנגעמאַכטס

$
0
0

זעט ווי שׂרה־רחל און איוו גרייטן צו דאָס געשמאַקע פּורים־געבעקס וואָס זיי האָבן זיך געלערנט בײַ דער ווילנער פּאַרטיזאַנערקע, חיהלע פּאַלעווסקי.

Click here for the rest of the article...

ווער האָט די זכיה צו זײַן א ייִד?

$
0
0

א שטיק צייט צוריק בין איך געווען אין אזיע ווי א „רב המכשיר”, געגעבן א הכשר אויף א געוויסן פראדוקט.

ויהי היום, איך האב געדארפט איינער זאל מיך העלפן ביים הכשר געבן. דאס מוז זיין איינער וואס האט א הלכה ווי א „ייד”, האב איך איינעם אויסגעקליבן. שפעטער ביינאכט אין שול ביי מנחה־מעריב, קומט צו מיר א ייד מיט א זאק טענות, הלמאי, איך האב גענומען יענעם צו העלפן געבן א הכשר, ער גייט דאך אן א קאפל, אן ציצית, קוים וואס ער היט פסח אדער יום טוב, מען דערקענט נישט אויף אים אויסערליך ער איז א ייד, ווען נעבן אים איז געשטאנען א ייד מיט „אלע שמונה בגדים”, מיט א יידישע פאמיליע, פירט זיך שטארק יידיש. נו, פארוואס פארלאז איך זיך מער אויף א „שוואכן ייד”?, טאקע א שטארקע פראגע. איך האב אים נישט געוואלט ענטפערן, אבער איך וועל ענטפערן אין „פארווערטס”, מיט א דערקלערוננג.

די גרויסע פראגע איז: ווער איז אַ ייד?

אין דער חסידישער וועלט וועט מען זאגן: אויב ער היט אלע מצות פון דער תורה איז ער א ייד. אין דער יידישער מדינה וועט מען זאגן: אויב מען איז א פייערדיגער ציוניסט, איז ער קוואליפיצירט צו זיין א ייד. אין דיר אלגעמיינער וועלט וועט איר הערן, אויב איינע פון זיינע זיידעס־באבעס איז א ייד, אפילו לויטן דין ווערט ער נישט פאררעכנט ווי א ייד, באלאנגט ער צום יידישן פאלק. ביי יידישיסטן וועט מען אפשר זאגן, איינער וואס רעדט א פליסיגן יידיש איז א ייד. אבער אזוי ווי איך גיב א הכשר, איך בין א פרומער ייד, וועל איך אננעמען א ייד איז, וואס דער דין און הלכה מאכט איינעם א ייד, איך וועל נאכקוקען אין גמרא, רמב״ם, און שולחן ערוך, וואס זיי האלטן ווער עס איז א ייד, און לויט דעם וועל איך באגרינדען איינעם׳ס יידישקייט.

יעדעס פאלק, נאציאן, גלויבן, גרופע, האט „א רויטע ליניע” וואס מאכט אפ, ווער עס געהערט צו איר און ווער נישט, קאמוניזם צו דעמאקראטיע, א קריסט צו א מוסלעמענער, א פרידליכער גרופע אדער אן אייסוס׳ניק. עס איז דא עפעס וואס צייכנט אפ ווער איז פאסיג צו געהערן צו דער גרופע. די זעלבע מיט יידן, די תורה מאכט אפ ווער עס איז א ייד און ווער נישט. אפגעזען ווי שטארק מען וויל איינער זאל זיין א ייד.

די תורה איז אן „עץ חיים היא למחזיקים בה” (משלי ג, יח), עס איז א בוים פון לעבן פאר די וואס כאפן עס אן. פונקט ווי א בוים האט א הויפט־שטאם, א הויפט ווארצל, דערנאך עטליכע ווארצלען, עס האט אויך צווייגן, בלעטער, פרוכט, און א צוים ארום דעם בוים, צווישן די צווייגן זענען פאראנען דיקע און שטארקע, שוואכע און גאנץ שוואכע. די זעלבע איז די תורה, עס האט זאכן וואס זענען א שטאם־ווארצל, דאס איז אמונה, גלויבן אין גאט, דערנאך האט עס ווארצלען, דערנאך צווייגן, בלעטער, דערנאך בלויז תקנות וואס חז״ל האבן מתקן געווען, באשיצען אז די תורה אליין זאל נישט בארירט ווערן. וואס כאטש אין היטען די תורה איז אלץ וויכטיג, אבער עס ווערט פאררעכנט ווי א קליינע צווייג.

ווען א מענטש איז עובר אויף דער תורה, אפילו אויף די גרעסטע הארבסטע זינד, צוליב זיין אומבאקאנטשאפט פון דעם יידישן געזעץ, אדער ער ווייסט יא, דאך צוליב זיינע גלוסטונגען צו זאכן וואס די תורה האט פארווערט, אפילו ער ווערט אנגערופען „פושע ישראל”, מיט דעם אלעם פארלירט ער נישט דעם נאמן „ייד”, ער האט א חלק אינעם יידישן פאלק, אין גן עדן און אין עולם הבא, רוב מאל איז ער לויט דער הלכה א פולשטענדיגער ייד.

ווען דער מענטש אבער גלייבט נישט אין גאט, ער גלייבט נישט וואס „א ייד מוז גלייבן”, דאן ווערט ער אויסגעשלאסן פון כלל ישראל אינגאנצען, ער ווערט נישט פאררעכענט ווי א איד, לויטן געזעץ פון גמרא, רמב״ם, שולחן ערוך, איז ער פונקט ווי א נישט־איד.

וואס זענען די זאכן וואס „א ייד מוז גלייבן?”

דאס זענען די דרייצן עיקרים „אני מאמין׳ס”, וואס דער רמב״ם שרייבט אין זיינע ספרים, אויב גלייבט מען דערין — אפילו ער טוט נישט קיין שום מצוה, אפילו ער גייט אן א קאפעל, האט נישט קיין ציצית, די פרוי פירט זיך נישט יידיש — איז „ער־זי” א הונדערט פראצענטיגער ייד. אבער אויב ער גלייבט נישט אין גאט און אין די דרייצן עקרים, אפילו ער טוט אלע מצות, איז ער נישט ווערט מען זאל אים ארייננעמען אין כלל ישראל.

Click here for the rest of the article...

ד״ר דוד ראָסקעס לייענט די מגילה אויף ייִדיש

$
0
0

דער גרויסער פּאָעט און איבערזעצער יהואש האָט אַחוץ זײַן איבערזעצונג פֿון תּנ׳׳ך, אויך פֿאַרטײַטשט הענרי וואַדסוואָרט לאָנגפֿעלאָוס „ליד פֿון היאַוואַטאַ‟ און אַפֿילו אַ טייל פֿונעם קאָראַן. ס׳קען זײַן, אַז פֿון זײַן קלאַסישער תּנ״ך־איבערזעצונג איז דער סאַמע באַקאַנטסטער טייל הײַנט זײַן ייִדישער נוסח פֿון „מגילת אסתּר‟, ווײַל ער ווערט פֿאָרגעלייענט אויף פּורים־שׂימחות איבער דער גאָרער וועלט. יעדעס יאָר, למשל, לייענט די „פֿאָלקסבינע‟ פֿאָר די מגילה ווי דער הויפּט־טייל פֿון איר פּורים־שׂימחה. דער סטיל פֿון יהואשס איבערזעצונג האָט זיכער אויך משפּיע געווען אויף דער שפּראַך פֿון איציק מאַנגערס אייגענער „מגילה‟.

אין 2016 האָט ד׳׳ר דוד ראָסקעס פֿאָרגעלייענט די מגילה אין יהואשס איבערזעצונג אויף אַ פּורים־פֿײַערונג אין ירושלים. אָט איז אַן אויסצוג פֿונעם ספּעקטאַקל, וואָס ד׳׳ר ראָסקעס שטעלט פֿאָר מיט אַ ריי הומאָריסטישע אַקצענטן און וויצן. טשיקאַווע איז צו באַמערקן, אַז בײַ די וואָס קענען סײַ ענגליש, סײַ ייִדיש, איז די שפּראַך פֿון די אונטערקעפּלעך אַ סך שווערער צו פֿאַרשטיין ווי דער ייִדישער טעקסט. די סיבה דערפֿון איז, ווײַל די אונטערקעפּלעך באַנוצן זיך מיט דער איבערזעצונג פֿון דער תּקופֿה פֿונעם קעניג דזשיימס, וואָס בלײַבט עד־היום דער סטאַנדאַרט אויף ענגליש, ניט געקוקט אויף דעם, וואָס ס׳רובֿ מענטשן קענען עס ניט געהעריק פֿאַרשטיין. די ביבל פֿונעם קעניג דזשיימס האָט מען אָנגעשריבן אָנהייב 17טן יאָרהונדערט, און יהאוש האָט פֿאַרענדיקט זײַן ייִדישן תּנ׳׳ך מיט ווייניקער ווי הונדערט יאָר צוריק.

די גאַנצע מגילה אויף ייִדיש קען מען הערן דאָ:

Click here for the rest of the article...

צוויי לידער לכּבֿוד פּורים

$
0
0

פּורים איז איינער פֿון די פֿריילעכסטע יום־טובֿים אינעם לוח און דערפֿאַר גלוסט זיך זיי צו זינגען. צווישן די אַלטע ייִדישע פֿאָלקסלידער צייכענען זיך אויס צוויי סײַ מיט זייער פּאָפּולעריטעט, סײַ מיט זייער פֿאָלקסטימלעכקייט.

אַזוי ווי אַ סך ייִדישע פֿאָלקסלידער, איז „דער רבי אלימלך‟ אין דער אמתן ניט קיין פֿאָלקסליד, ווײַל מע ווייסט, אַז משה נאַדיר האָט עס אָנגעשריבן אין 1927. אַזוי ווי בײַ אַ סך אַזעלכע פּאָפּולערע ייִדישע לידער, איז עס אָבער פֿאָלקלאָריזירט געוואָרן און מע האָט עס געזונגען אין פֿאַרשידענע וואַריאַנטן.

דאָס ליד אַליין דערמאָנט ניט דעם יום־טובֿ פּורים, אָבער ס׳איז שווער זיך פֿאָרצושטעלן, פֿאַר וואָס דער רבי אלימלך וואָלט זיך אַזוי אָנגעשיכּורט בײַ אַן אַנדער געלעגנהייט. אינעם דאָזיקן פֿילם זינגען די ברידער לעמער (יעקבֿ, כעסקי און שלום) זייער נוסח פֿונעם ליד אויף אַ חתונה.

אויך כּדאַי צו הערן איז דער נוסח פֿונעם באַקאַנטן פֿידלער יצחק פּערלמאַן, באַגלייט פֿונעם קלאַרנעט־שפּילער ישׂראל זוהר און אַן אָרקעסטער.

פֿאַר דער צווייטער וועלט־מלחמה האָט מען געלערנט דאָס ליד „המן־טאַשן‟ („יאַכנע דוואָשע פֿאָרט אין שטאָט‟ אָדער „האָפּ מײַנע המן־טאַשן‟) אין כּמעט אַלע וועלטלעכע ייִדישע שולן. כאָטש עס ווערט, אַזוי ווי „אַז דער רבי אלימלך‟, הײַנט באַטראַכט ווי אַ פֿאָלקסליד, ווייסט מען יאָ, אַז מ. פּיראָזשניקאָוו האָט עס מחבר געווען.

אָט איז דער באַקאַנטסטער נוסח פֿונעם ליד, וואָס טעאָדאָר ביקעל ז׳׳ל האָט געמאַכט אין 1967.

אַ מער טראַדיציאָנעלן נוסח האָט געזונגען שׂרה גאָרבי:

Click here for the rest of the article...
Viewing all 767 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>